To the top

Chile, het land van de vulkanen. De meest actieve is de Villarica. Die was in maart van dit jaar nog even kort wakker geworden en had wat stoom afgeblazen. Nu rookte hij alleen nog maar een beetje. Er is wel een grote krater boven op de vulkaan en die wilde Rudy wel eens bekijken. Femke blijft bij Marijn en gaat samen met Cyrille en Maarten wandelen.

Onder begeleiding van een aantal gidsen en samen met een groepje van 11 andere toeristen is Rudy 's morgens vroeg vertrokken voor een lange wandeling naar de top. Het busje bracht ons naar de voet van de reus, onderaan de skipistes die in de zomer buiten gebruik zijn.
Het is nog koud als we het busje uitgaan maar het pad gaat al gelijk steil omhoog waardoor ik het al snel warm krijg. Na een half uurtje lopen we in de sneeuw en gaan de stijgijzers aan. In een rustig tempo en met verschilde pauzes klauteren we achterelkaar aan naar boven. Naast onze groep zijn er nog een stuk of 10 andere groepen onderweg naar boven waardoor het soms drukker lijkt dan in het dorp ver beneden ons.
Na een uurtje of 4 komen we boven op de vulkaan. In verband met de veiligheid mogen we officieel maar 5 minuten boven blijven. Dat blijken gelukkig 5 Zuid-Amerikaanse minuten en we hebben tijd genoeg om van het uitzicht en de krater te genieten. De krater is ongeveer 100 meter in doorsnede en zo diep dat je de bodem niet kan zien. Beneden in de diepte rommelt het soms een beetje maar spectaculair is het niet. Heel even zie ik een stukje lava vliegen diep beneden. Een teken dat er een kokend lavabad is beneden.
Verder zijn er vanaf de top verschillende vulkanen en meren te zien want er is nog steeds geen wolkje in de lucht. Na wat foto's weer retour bewoonde wereld. Het eerste stuk lopend en het tweede deel glijdend over de sneeuw op je kont. Dat ging lekker snel. Als laatste etappe weer met het busje naar het stadje en daar genieten met een glas wijn van het mooie uitzicht op de witte vulkaan die nog steeds een beetje rookt.