San Martin de los Andes

De grootste attractie in Pucon is de vulkaan Villarica. Zeker sinds deze draak dit voorjaar kort wakker werd en rook en lava uitbraakte. Rudy wil tijdens deze reis graag een vulkaan beklimmen en deze Villarica is een mooie kandidaat omdat hij nog een beetje actief is. Jammer genoeg is het weer na onze laatste wandeling slechter geworden waardoor er een aantal dagen geen beklimmingen zijn. We gaan niet wachten op goed weer want dat is nooit zeker. We gooien onze spullen in onze Gol en vertrekken op een regenachtige zondag naar Argentinië. Onderweg veel regen maar als we aankomen op onze bestemming San Martin de los Andes is het net droog geworden. We scoren weer een mooie cabin zodat we zelf kunnen koken. Jammer genoeg zijn hier geen vulkanen onder handbereik dus we gaan weer met z'n allen wandelen. We willen altijd omhoog voor het mooie uitzicht en de VVV had wel iets voor ons. Femke had ambitieus gezegd dat we wel een tocht van 4-5 uur wilden en die kregen we dus ook: Cerro Colorado. Veel meer dan een schetsje met daarop ongeveer de begin locatie kregen we niet maar dat was voldoende. De Gol deed het prima op de gravelweg naar het beginpunt. Eén bord met daarop de naam van de heuvel bij een kleine parkeerplaats was alles wat we nodig hadden. Een duidelijk spoor richting de heuvels was ons kompas. Gelukkig begon een locale gids tegelijk met ons de wandeling en die bevestigde dat we goed zaten. Dat dachten we tenminste op te maken met onze beperkte kennis van de Spaanse taal.
Na een kort stukje plat ging het al snel steil omhoog en ging Marijn graag de rugdrager in. Na een half uur hadden de kuiten van Rudy het gehad en nam Femke het over.
Gelukkig was het spoor niet te missen maar we hadden geen idee hoever het nog was. We kreken het idee dat deze tocht waarschijnlijk iets te zwaar was voor ons tot we de gids op zijn terugweg tegen kwamen die aangaf dat het niet meer zo ver was. Hij bood aan om ons een stukje de weg te wijzen en dat aanbod namen we graag aan. Zo kregen we korte tijd later de top in zicht. De gids vertelde ook nog dat de top eigenlijk een oude vulkaan was en dat bleek boven ook uit de lavastenen. Boven waaide het windkracht 6 en was het erg koud. Gelukkig stond er een mooie muur van lavastenen waardoor we in de luwte zaten. Mooi uitzicht op het meer en veel besneeuwde piekjes. Na wat topfoto's en sprongfoto's weer snel naar beneden. Onderweg nog lekker lang geluncht in de zon die zich steeds meer liet zien. De rest van de steile afdaling zonder veel problemen afgekomen. Marijn had nog energie om het laatste platte stuk naar de auto rennend af te leggen. Iedereen blij.
Weer een topdag!